اثر تمرین هوازی تداومی و تناوبی بر میزان مالون دی آلدئید، دوپامین و آنزیم گلوتایتون پراکسیداز در هیپوکمپ موش های صحرائی مبتلا به سودو پارکینسونیسم

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر، تغییرات مالون دی آلدئید، دوپامین و آنزیم گلوتایتون پراکسیداز در هیپوکمپ رت های مبتلا به پارکینسون: مقایسه دو نوع تمرین هوازی تداومی و تناوبی بود. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر 30 سر رت نر نژاد ویستار با میانگین وزن 20 ± 250 گرم استفاده شد. آزمودنی-ها با استفاده از رزرپین به پارکینسون مبتلا شدند و در 6 گروه تقسیم شدند، سپس تمرینات به مدت 6 هفته انجام شد. در پایان رت‌ها با استفاده از کتامین و زایلازین بیهوش شدند، بافت هیپوکمپ جدا، و مالون دی آلدئید، دوپامین و آنزیم گلوتایتون پراکسیداز اندازه گیری شد. نتایج با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یکراهه و آزمون تعقیبی بونفرونی تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد که 6 هفته تمرین هوازی تناوبی کاهش معنی داری در سطوح مالون دی آلدئید رت های مدل پارکینسونی ایجاد می کند (05/0 p ≤) اما تمرین تداومی کاهش معنی داری نشان نداد(05/0 p ≥)، همچنین تمرین هوازی تداومی و تناوبی افزایش معنی داری در سطوح دوپامین نشان دادند(05/0 p ≤) که تفاوتی بین دو نوع تمرین مشاهده نشد(05/0 p ≥). تمرین هوازی تناوبی باعث افزایش سطوح آنزیم گلوتایتون پراکسیداز در رت های مبتلا به پارکینسون می شود(05/0 p ≤). اما تمرین تداومی تاثیر معنی داری نشان نداد(05/0 p ≥). نتیجه گیری : با توجه به یافته های تحقیق، از تمرینات هوازی تناوبی می‌توان برای بهبود مالون دی آلدئید و آنزیم گلوتایتون پراکسیداز و از تمرینات تناوبی وتداومی جهت بهبود دوپامین بیماران پارکینسونی استفاده کرد.